Delta is de vierde letter van het Griekse alfabet. Het is ook de titel van het vierde album van Mumford and Sons, en naar eigen zeggen hun meest intieme en persoonlijke album. Zoals voor veel bands is ook voor hen het vierde album het meest bepalend.
In hun teksten raken ze aan de vier D’s: ‘death, divorce, drugs and depression’. Ze worstelen met nieuwe levensfasen, grote vragen en de transitie van het veilige leven in de tourbus naar het werkelijke wilde bestaan, zoals ze aangeven in interviews.
Deze weken ben ik me in de aanloop naar de workshop op 25 februari aan het verdiepen in de spelregel: speel met aandacht. Het titelnummer Delta op de gelijkname plaat van Mumford and Sons greep ergens vorig jaar mijn aandacht in een bepalende periode. Ik zal je uitleggen waarom.
Where the rivers run into the sea
‘But I’ll meet you at the delta
Where the rivers run into the sea
And I’ll meet you at the delta
What’s behind, I can clearly see
But that beyond, that’s beyond me’
Je zou het een ‘deltamoment’ kunnen noemen, een jaar geleden rond deze tijd (zie m’n interview met Elsbeth Gruteke). Ik ging door een periode van diepe persoonlijke vorming. Ik kreeg langzaamaan steeds meer zicht op een nieuwe weg vooruit. Het voelde verwarrend en beangstigend en tegelijkertijd bevrijdend en verwachtingsvol.
Ik wist waar ik vandaan kwam en wat ik achter me wilde laten, maar ik wist niet waar het allemaal naartoe zou gaan. Precies het beeld dat Marcus Mumford schetst met Delta. Een delta is de plek waar een rivier uitmondt in de zee. Het water verlaat de veilige bedding en belandt in de wilde oceaan. Dat wat voor me lag was onbekend, nog grotendeels onbestemd en onbegonnen (werk).
Het zijn juist dit soort situaties waar improvisators onstage van smullen en wat ik offstage moest zien toe te passen. Een wereld die soms VUCA voelt (volatile, uncertain, complex en ambiguous) vraagt om de mindset en skillset van een improvisator. Als improvisator leer je dat wat onbegonnen is onbevangen aan te gaan (zie een vorige blog). Door gewoon ergens te beginnen.
When it’s all just nothingness
‘When it’s all just dust to dust
And that’s how it will be
When it’s all just nothingness
That means nothing to me’
Een heel waardevol startpunt ben je in eerste instantie zelf. Wat leeft er in jou? Waar verlang je naar? Waar ben je naar op zoek? Wat zijn je diepste drijfveren? Als geestelijk begeleider help ik al een aantal jaren anderen om stil te staan bij dit soort vragen (zie deze blog), maar nu moest ik zelf nog dieper aan de slag.
Met dat alles helemaal stil kwam te staan in m’n leven en de wereld om me heen doods en duister voelde, realiseerde ik me nog dieper dat ik leef met de overtuiging dat de dood zich uiteindelijk zal verslikken in het leven. Dat bood perspectief en verlichting. En waar licht is, al is het maar klein, moet de duisternis wijken. Deze periode is slechts dat: een periode. ‘Nothingness means f*cking nothing to me’, roept Marcus. Het leven zal uiteindelijk het laatste woord hebben. Liefde voor het leven verlicht mijn weg vooruit.
De muziek hakte erin bij mij. Ik weet nog dat ik het nummer voor het eerst hoorde terwijl ik op bed lag te rusten. Het voelde bijna als een mystieke ervaring. Ik werd meegenomen door allerlei emoties, herinneringen, gedachten en beelden die als een film voorbij speelden terwijl de muziek dynamisch door raasde. Op dat moment kwam alles bij elkaar en alles klopte.
Walk with me I think we’ll find a way
‘But what have I if I have not love? I am a waste
My words are empty vessels if I do nothing in this place
And we can scream into the shadows, and it’s good that we can
But walk with me I think we’ll find a way’
Ik realiseerde me dat ik met mijn overtuigingen, vaardigheden en verlangens aan de slag wilde op een nieuwe manier. Een combinatie van toegepaste improvisatie en geestelijke begeleiding waarbij ik zelf leer en ook anderen help het leven lief te hebben en aan te gaan. Niet voor mijzelf, niet om opnieuw iemand te worden of om iets te bewijzen, maar voor de ander, voor de wereld, om eenvoudigweg met vreugde door te geven wat ik heb ontvangen. En anderen te helpen datzelfde te doen.
Volgens mij weet ik wel een goede weg vooruit. Ik heb niet alle antwoorden, maar wel een aantal hele goede vragen en ijzersterke oefeningen om onze liefde te leren richten en om te zetten in daadwerkelijke verandering en duurzame vernieuwing.
Ik ontmoet je graag op een deltamoment in jouw leven (klein of groot). Misschien voor jou persoonlijk of voor je team of organisatie. Ik wandel als begeleider graag een stukje met je op en reik je als improvisator van harte wat handvatten aan om je weg vooruit te improviseren. Ik kom graag langszij om je te helpen herinneren wie je bent en help je graag om de volgende vragen te stellen en te beantwoorden met je leven:
‘Does my love prefer the other?
Or does my love just make me feel good?’
PS. zie de speech van Joaquin Phoenix voor een zeer inspirerend praktijkvoorbeeld van iemand die door deltamomenten is gegaan en heeft geleerd: ‘run to the rescue with love and peace will follow.’
